سرطان لوزالمعده | انواع راه های درمانی | علل و عوامل خطر

روش های جراحی برای سرطان لوزالمعده

روش ویپل

در روش ویپل، جراح سر پانکراس و گاهی کل لوزالمعده را به همراه قسمتی از معده ، اثنی عشر، غدد لنفاوی و سایر بافت ها برمی دارد.

عوارض شامل نشت، عفونت، خونریزی و مشکلات معده است.

پانکراکتکتومی دیستال

در پانکراکتکتومی دیستال، جراح قسمتی از لوزالمعده و معمولاً طحال را نیز بر می دارد.

طحال از سیستم ایمنی بدن پشتیبانی می کند، بنابراین ممکن است پس از برداشتن آن، احتمال عفونت بیشتر شود.

پانکراتکتومی کامل

در پانکراتکتومی کامل، جراح کل لوزالمعده و طحال را بر می دارد.

یک فرد می تواند بدون لوزالمعده زندگی کند، اما ممکن است دیابت ایجاد شود زیرا بدن دیگر سلول های انسولین تولید نمی کند.

جراحی تسکین دهنده

جراحی تسکین می تواند به تسکین علائمی مانند انسداد مجرای صفراوی یا اثنی عشر کمک کند.

جراح می تواند یک بای پس ایجاد کند تا صفرا بتواند از کبد به جریان خود ادامه دهد. این می تواند درد و مشکلات گوارشی را به حداقل برساند.

گزینه دیگر این است که یک استنت کوچک را در مجرای صفراوی وارد کنید تا باز بماند. این یک روش کمتر تهاجمی با استفاده از آندوسکوپ است.

آمبولیزاسیون

در آمبولیزاسیون، یک متخصص،ماده ای را به شریان تزریق می کند که مانع رسیدن خون به سلول های سرطانی می شود. بدون خون رسانی، این سلول ها می میرند.

عوارض جانبی آمبولیزاسیون شامل درد شکم، تهوع ، تب، عفونت و خطر لخته شدن خون در ناحیه تزریق است.

تنزیل

فرسایش از گرما یا سرما برای از بین بردن تومور استفاده می کند. ممکن است برای تومورهایی که از منبع معتبر کوچکتر از 1 اینچ (2.5 سانتی متر) هستند کمک کند. جراح یک سوزن یا پروب را برای اعمال درمان وارد می کند.

عوارض جانبی احتمالی شامل درد ، عفونت و خونریزی داخلی است.

شیمی درمانی

شیمی درمانی یک درمان دارویی است که می تواند سلول های سرطانی را از بین ببرد و از گسترش آنها جلوگیری کند. پزشک ممکن است آن را به تنهایی یا با سایر روش های درمانی تجویز کند. این درمان همچنین می تواند به تسکین علائم در مراحل بعدی کمک کند.

فرد تحت چرخه های 2 تا 3 هفته ای تحت درمان قرار می گیرد و پس از آن یک دوره استراحت انجام می شود. این به بدن زمان می دهد تا بین دوزها بهبود یابد.

عوارض جانبی شامل ریزش مو، تهوع، استفراغ و خستگی است.

درمان هدفمند

این روش جدیدتری نسبت به شیمی درمانی است. این روش، سلولهای سرطانی را با هدف قرار دادن موادی که برای رشد به آنها نیاز دارند ، متوقف می کند.

انواع مختلفی از درمان هدفمند وجود دارد، مانند:

• مهار کننده های EGFR ، که پروتئین EGFR را مسدود می کنند.
• مهار کننده های PARP ، که آنزیم های PARP را مسدود می کنند.
• مهار کننده های NTRK

برخلاف شیمی درمانی، این داروها اهداف خاصی دارند ، بنابراین تأثیر آنها بر کل بدن کاهش می یابد. با این حال ، آنها هنوز هم می توانند عوارض جانبی داشته باشند ، که بستگی به نوع درمانی دارد که شخص دریافت می کند.

ایمونوتراپی

ایمونوتراپی با کمک به منبع معتبر سیستم ایمنی بدن سلول های سرطانی را می شناسد و از بین می برد.

مهار کننده های PD-1 یکی از انواع ایمونوتراپی است که ممکن است به درمان سرطان لوزالمعده کمک کند. افراد این درمان را هر 2 تا 3 هفته یک بار به صورت تزریق دریافت می کنند.

عوارض جانبی احتمالی شامل خستگی، سرفه، بثورات و درد مفاصل است.

پرتو درمانی

پرتودرمانی با تمرکز پرتوهای پر انرژی بر روی سلول های سرطانی، سرطان را از بین می برد. این می تواند یک تومور را کوچک یا حذف کند. در مراحل بعدی ، می تواند با از بین بردن یا کاهش انسداد به تسکین علائم کمک کند.

مانند شیمی درمانی، ممکن است عوارض جانبی مانند تغییرات پوستی، اختلالات گوارشی و خستگی ایجاد کند. با این حال، این موارد معمولاً پس از اتمام درمان از بین می روند.

یک فرد ممکن است پرتودرمانی را به تنهایی یا با سایر درمانها، معمولاً در 5 روز در هفته به مدت چند هفته دریافت کند.

بیشتر بخوانید: پولیپ روده